به گزارش پایگاه خبری تحلیلی باقرشهر نیوز؛ زلزله رودبار، بم و درهفته‌­های اخیر زلزله­ کرمانشاه به­‌طور مشابه تلفات سنگینی درپی داشتند. در روزهای اخیر، سوال اصلی نزدِ عمومِ جامعه، چرایی عدم موفقیت برنامه‌­های مقاوم‌سازی و امدادرسانی در ایران است. شکی نیست برنامه­‌های مقاوم‌سازی در کاهش آسیب­‌پذیری شهری نقش کلیدی دارند اما به­‌دلیل  هزینه­‌های بالا، وابستگی به پیشرفت‌­های تکنولوژیکی، مهارت­‌های اجرا و ضرورت نظارت دقیق، این برنامه­‌ها زمانبر و درعین­‌حال در تمامی شهرها با تفاوت­‌های مشهود در کیفیت فنی بخشِ ساخت و ساز، پاسخگو نخواهدبود.

علاوه بر موارد فوق، بخش قابل توجه­ی از بافت‌­های شهری ما فرسوده یا در بیان بهتر از حیث کالبدی ناکارآمد هستند و فرآیند نوسازی این بافت‌­ها زمان­بر است. همچنین هزینه­‌های مقاوم­‌سازی نیز در اکثر موارد بالاتر از توانِ مالی ساکنان این قبیل محلات است که خود، فرآیند مقاوم‌سازی را کندتر خواهدکرد.

این تنها یک بُعد از مشکل است، آنچه در زلزله بم و  اخیراً در زلزله کرمانشاه نمایان بود و در صورت وقوع زلزله در تهران فاجعه خلق خواهد کرد، فرآیند امدادرسانی است.

ساعات اولیه­ بعد از زلزله ساعاتِ طلایی برای نجات است، به­ دلیل بسته شدن معابر و دسترسی‌­های اصلی، حجم بالای خسارات و وقایع زنجیره­ای همچون برهمکنش شبکه­های گاز و برق و وقوع انفجارهای پس از زلزله در شهری همچون تهران، عملاً ساعات اولیه امداد از دست خواهدرفت. تجربه نشان می­دهد نیروهای کمکی نیز به­دلیل عدم آشنایی کامل با مناطق شهری و همچنین به­دلیل تغییر وضعیت کالبدی محلات به دلیل تخریب­های گسترده، توانایی  مسیریابی و کمک­رسانی سریع به تمامی بخش­های محلات را از دست خواهندداد. بنابراین امدادرسانی باید در مقیاس امدادرسانی پس از وقوع زمین­لرزه در کلان­شهری چون تهران با مشکلات عدیده روبرو خواهد بود.، بنابراین باید به راه­حل های مکمل همچون  محله­ی خودامداد در راستای کاهش آسیب­پذیری و تسهیل امدادرسانی جدی­تر نگاه کرد.

میلاد همافر

انتهای پیام/*