شهروندانی که با اعلام چند روز تعطیلی از سوی دولت، غافل از فشار مضاعف بر کادر بی‌رمق درمان، کمبود تخت و سرم و دارو و بی‌توجه به آمار فوت شدگان روز‌های اخیر، با خودخواهی تمام عیار، فرار چند روزه از زندگی صنعتی و تکاندن خستگی را بهانه سفر با طعم کرونا می‌کنند و دل به جاده می‌زنند. آن‌ها در این تلاش مذبوحانه با پلیس و نیرو‌های امنیتی درگیر می‌شوند؛ خودروی پلاک شمال و کارت ملی افراد بومی را اجاره می‌کنند؛ از جاده های‌ییلاقی و کوهستانی عبور می‌کنند؛ خودروی‌شان را در استان‌های شمالی بیمه می‌کنند، قولنامه صوری خرید ملک تهیه می‌کنند و… تا خودشان را فاتحانه به شمال برسانند. بعد هم با به اشتراک گذاشتن عکس‌هایشان از خوابیدن در چادر مسافرتی کنار جوی آب و پهن کردن سفره ناهار در پیاده رو، این پیروزی مسرت بار و تاریخی‌شان را اطلاع‌رسانی می‌کنند!

این روز‌ها همهمۀ کرونایی سواحل دریای خزر و شلوغی بازار‌هایی که در آن مسافران سینه به سینه کرونا در یکدیگر میلولند، بیش از همیشه کادر مظلوم درمان را می‌آزارد که با اندک توان باقیمانده و کمبود امکانات باید صبورانه طوری که زانوی آهوی بی‌جفت نلرزد، به ارائه خدمات به بیمارانی بپردازند که حاضر به ترک دور همی و مسافرت نشده‌اند!

با مشاهده وضع موجود به نظر می‌رسد مقابله با این بیماری در کشور ما بسیار دشوار از‌تر از سایر نقاط دنیا باشد چرا که برخی ملاحظات راهبردی (!) و مسایل سیاسی، مذهبی، فرهنگی، اقتصادی و… پشت پرده بر ریشه کنی این بیماری ارجحیت دارند و تصمیمات دولت‌های قبلی و فعلی گواه این مدعاست! از یک سو صعود یک نفره به ارتفاعات و کوه پیمایی را ممنوع اعلام کرده‌اند، ولی سفر به کیش با هواپیمایی که در آن سبیل به سبیل مسافر در کنار هم نشسته‌اند، آزاد و مجاز است!

در حالی سفر با خودروی شخصی به شهر‌های قرمز ممنوع اعلام شده است که سفر با وسایل حمل و نقل عمومی که به مراتب انتشار ویروس در آن‌ها گسترده‌تر است، آزاد و مجاز است!

قرار بود واکسن باعث پیشگیری از تلفات کووید نوزده شود؛ ولی صف‌های طویل و هجوم متقاضیان واکسن هنگام گشودن در‌های ورودی محل تزریق واکسن، تنها لبخند را بر لبان ویروس کرونا می‌نشاند!

ا

ما با وجود این تعارضات و عدم توانایی دولت‌ها در برخورد با مافیای گردشگری، هتلداری، کنکور، مدارس غیر انتفاعی و…، واکسیناسیون دیرهنگام و نامنظم، تصمیمات مقطعی و کم اثر و… نباید سهم مردم را در ریشه کنی این ویروس نادیده گرفت. در موج‌های اول کرونا آگاهی مردم از این ویروس حداقلی بود ولی امروز که همگان از تبعات این بیماری آگاه هستند و کمتر کوچه‌ای است که پرچم سیاه عزا در آن برافراشته نشده باشد، این حجم از بی‌تفاوتی و ساده انگاری و سفر‌های خودخواهانه با هیچ منطقی سازگاری ندارد و قابل توجیه و دفاع نیست. در حالی که روزانه، بیش از ۶۰۰ نفر از هموطنان‌مان را از دست می‌دهیم، هنوز عده‌ای در بحث استفاده از ماسک به اجماع نرسیده‌اند چه رسد به اینکه سفر‌ها و دورهمی‌های دوستانه و خانوادگی را تعطیل کنند!

در این بین اندک سایت‌ها و رسانه‌های زرد که بی‌گمان سر و سری با مافیای هتلداری و گردشگری و حمل و نقل دارند و به اصطلاح با مُشتی روغنی سبیل‌شان چرب می‌شود، با انتشار مطالبی نظیر «در ایام کرونا کجا سفر کنیم؟!»، «چگونه در سفر کرونا نگیریم؟!»، «پس از سفر‌های کرونایی چه کنیم؟!»، «چه کنیم در مسافرت با جریمه یک میلیونی و ۵۰۰ هزارتومانی مواجه نشویم؟» و مطالبی از این دست، آتش سفر‌های کرونایی را باد می‌زنند و جاماندگان را به بار سفر بستن تشویق می‌نمایند!

آنچه مسلم است دیر یا دیرتر روزی بساط زجر‌آور و دردناک این بیماری جمع خواهد شد و زندگی به روال عادی باز خواهد گشت؛ ولی آن روز نفرین بی‌پایان کودکانی که در این ایام والدین خود را از دست دادند، همسرانی که در عنفوان جوانی بیوه شدند، پدران و مادرانی که داغدار فرزندان خود شدند و… تا ابد همراه شهروندانی خواهد ماند که نه تنها در جلوگیری از گسترش این بیماری مهلک سهمی نداشتند بلکه با رعایت نکردن پروتکل‌های بهداشتی و مسافرت‌های غیر ضروری، با خود «مرگ» سوغات آوردند و «نفرین» ارمغان بردند! سفرتان بی‌سلامت!